این مطلب رو اینجا برای این مینویسم که یادم باشه همیشه که اگه به جایی نرسیدم خودم باعثش بودم و نه هیچ کس دیگه...
سه هفتهای هست که اینجا بحث کنفرانس پروفسور عشایری هست و کنفرانسی که امروز تحت نام "مدیریت در عصر دانایی" برگزار میشه با مدعوین خاص (ویژه مدیران). سه هفته هست که فکر میکنم چطور میتونم از فرصت استفاده کنم... مباحث رو دوست دارم:
§ تحولات اخیر مدیریت
§ اقتصاد دانایی محور (که این یکی موضوع تحقیقم هم هست)
§ مدیریت دانایی
§ و بالاخره: مدیریت تغییر
خیلی آرام و بی سروصدا از آقای رئیس میخواهم که اجازه شرکت در کنفرانس را بدهد، رئیس آموزش هم به راحتی میپذیرد و همکارانم هرکدام برایم بخشی پیدا میکنند... چهارشنبه سیاه است و همه در حال دویدن... ساختمان چهارم را منتقل میکنند به برج و فرصت نفس کشیدن هم نیست ... چایها سرپا و در حال دویدن نوشیده میشود... انگار آدمها در حال مسابقه هستند با زمان... کنفرانس ساعت 9 شروع شده و آقای رئیس رفته است و من هنوز گرفتار کارم. ولی حواسم به طبقه همکف است و ... در حال آپدیت سایت هستم که از روابط عمومی کسی را میفرستند پیام. تعجب میکنم... قرار نبوده که کسی بداند میخواهم در این جلسه حضور داشته باشم. از حساسیت برخی همکاران واحدهای دیگر آگاهم. منتظر میشوند تا وسایلم را جمع کنم و تا دم در همراهیم میکنند... خوشحالم.
قبل از ورود فرم ارزیابی را به من میدهند و کارت مهمان ویژه... درب را باز میکند و من... جا میزنم! به همین سادگی... در یک نگاه تمام سالن را بررسی میکنم... تنها خانم حاضر، کارمند دفتری روابط عمومی است که کنار در نشسته است و تقریباً هیچکسی پایینتر از رده معاون مدیر حضور ندارد. چند تن از آقایان برمیگردند و با تعجب به من نگاه میکنند که با کارت مهمان ویژه نارنجی رنگ روی مانتو تقریباً تنگ مشکیام درون درگاه ایستادهام. برمیگردم... خیلی سریع و درب را پشت سرم میبندم.
"متشکرم... ولی خیلی شلوغه..." و فرار میکنم!
دروغ گفتهام اگر بگویم حتی یک نفر نگاهی خشمگین داشت و یا هر چیز دیگر... اما در من این جسارت نبود که از فرصتی استفاده کنم که ممکن بود شاید... برای دیگری دردسر داشته باشد. در من این جسارت نبود که وارد جمعی شوم که هرکدام.... فرصت را خودم از دست دادم.
National Iranian Gas Company
http://www.nigc.ir
No comments:
Post a Comment